در دهه‌های اخير جامعه‌شناسی از دو بيماري رنج می‌برد. بت وارگي روش‌شناختی، يعني تنها پديده هائي را موردمطالعه قرار می‌دهد كه تن به روش‌های كمّي می‌دهند، و دومي تبليغ ايدئولوژيكي، تكرار همان سرودهاي قديمي (برخي اوقات با واژگاني غنی‌شده). اين دو بيماري باعث تعميق كسالت و ملالت می‌شود. روش‌های كمّي به‌خودی‌خود مشكلي ندارند و می‌توانند مفيد باشند، ولي به خاطر علاقه افرادي كه بودجه‌های كلاني براي تحقيق پيمايشي صرف می‌کنند نتیجه‌اش اين می‌شود كه روش‌های پیچیده‌ای براي تبيين موضوعات بديهي به كار گرفته می‌شوند. اما در مورد سرودهاي ايدئولوژيكي يعني بيماري دوم، اين موارد شايد سي سال پيش هیجان‌انگیز بودند ولي امروزه باعث خميازه كشيدن مردم می‌شوند. البته استثنائاتي وجود دارد. برخي جامعه‌شناسان كارهاي جالب و مهمي را توليد کرده‌اند. فكر كنم منصفانه است بگويم اين جامعه‌شناسان در اقليت هستند.