لحظه ای صورت جورجیا جلوی چشمم آمد؛ بینی اش که مانند بینی خودم سربالا بود چشم های آبی رنگش و لبخندش موهای فرو پریشانش که همیشه توی صورتش بود و انگار آفتاب به آن خورده بود.

در آن چند سالی که گذشته بود مدام از ریان و سو الن میخواستم برایم از او تعریف کنند و حفره های خالی ذهنم را که روزی جای او بود پر کنند. اما به نظر میرسید دیگر رغبتی برای صحبت کردن درباره او نداشتند. نگران بودم نکند چهره اش را از یاد ببرم؛ که البته از آنجایی که دو قلوی همسان بودیم نگرانی مسخره ای بود. اما وقتی قل کسی باشید چیزهایی را میبینید که بقیه نمی بینند؛ ماه گرفتگی سرخ رنگ روی شانه چپش چال گونه اش که قدری از مال من عمیق تر بود، جوری که وقتی ناگهان از خنده روده بر می شد چشم هایش را تقریباً به طور کامل می بست.