داستان این کتاب، روایتی آشناست که همه دوست دارند فراموشش کنند. داستان یادهایی فراموش ناشدنی، اما فراموش شده؛ داستان دوستانی که دوست داشتی باز هم می‌توانستند کنارت بودند، اما نیستند. کتاب در همان حال، مجموعه‌ای بزرگ از گفتارها و نوشته‌هایی است که در طول سال‌ها درباره مرگ در همه اشکالش به بیان آورده‌ایم. جستارها، مقاله‌ها و گفتگوها، همه مرگ‌ها: خشونت‌آمیز در آرامش یا در آشوب و درد؛ همه مرگ‌ها و بسیاری از اندیشه‌ها درباره مرگ؛ آن‌ها که بسیار به ما نزدیکند، اما نزدیکشان نمی‌خواهی؛ و آنها که آنقدر دورند که باورشان نداری. داستان این کتاب، یاد دوستان و بزرگانی نیز هست که تاریخ معاصر ما را رقم زدند و برای همیشه باید بزرگشان بداریم. و حتی گاه، یاد هیولاهایی که تاریخ جهان را به خون و خشونت و بی‌رحمی آلوده ساختند.
ما از مرگ می‌گوییم؛ مرگی که گفتن و شنیدن از آن در جهان کنونی، از همان ابتدا حسی ناراحت‌کننده و اضطراب‌آمیز را هم در گوینده و هم در شنونده برمی‌انگیزد؛ حسی که برای انسان‌شناسان آشناست و در مفهوم "تابو" متبلور می‌شود: آنچه نباید بر زبان راند، آنچه نباید به سویش رفت و به کنش رساند. مدرنیته، مرگ را از زندگی ما بیرون رانده است. همان‌گونه که شروع فرایندهای بزرگ شهرنشینی پس از رنسانس، به گونه‌ای نمادین، با بیرون راندن گورستان‌ها از شهر همراه بود. مدرنیته، مرگ را در زندگی ما به حوزه‌ای تابویی راند و این همان چیزی است که در پهنه‌های زیادی تکرار شد: از سالمندی و بیماری تا ناتوانی‌های فیزیکی و ذهنی، از جنون و در یک کلام متفاوت بودن تا متفاوت زیستن و حرکت در خلاف جریان متعارف روزمرگی در معنای عام آن و در سکانس‌ها و کلیشه‌های از پیش تعریف شده، و شاید به همین دلیل باشد که امروز بیش از هر زمان ناچاریم با مرگ زندگی کنیم و آن را سرچشمه معجزه‌آسا برای زندگی بدانیم.